Σε ηλικία 7 ετών, το πρώτο μου παιδί έκανε μάθημα οδικής ασφάλειας. Είχε γίνει υπό μορφή παιχνιδιού και ήταν γεμάτος ενθουσιασμό. Αμέσως μόλις βγήκαμε από το σχολείο άρχισε τις παρατηρήσεις. «Μαμά, πρέπει να πηγαίνουμε από το πεζοδρόμιο» «Μαμά πρέπει να περάσουμε από τη διάβαση» «Μαμά έχουμε προτεραιότητα, πρέπει να σταματήσουν οι οδηγοί». Βέβαια, το πεζοδρόμιο δεν είχε χώρο να περάσουμε, διάβαση σ' όλο το δρόμο για το σχολείο υπήρχε μόνο μία (κι αυτή κλεισμένη από παρκαρισμένα) ενώ οι οδηγοί δεν είχαν καμι
Όλοι ξέρουμε πως όταν παρκάρεις παράνομα η πιθανότητα να λάβεις κλήση είναι πολύ μικρή. Όμως, όταν το σύστημα αποφεύγει να τιμωρήσει αυτόν που παρκάρει παράνομα, ουσιαστικά επιβραβεύει την παρανομία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ασυνείδητος που πάρκαρε στην ράμπα ή τη στροφή ή τη στάση λεωφορείου επιδοτείται με δωρεάν θέση στάθμευσης. Και, εκτός από τη δωρεάν θέση, έχει κερδίσει τον χρόνο που θα έχανε ψάχνοντας να παρκάρει. Γιατί να μην το ξανακάνει;
Οι πεζοί στην Ελλάδα κινούνται σε αυτό που ο νομοθέτης ονομάζει "πρασιά" και ανήκει στα παρακείμενα κτίρια. Το πεζοδρόμιο δεν δημιουργήθηκε ποτέ, γιατί ο χώρος που κανονικά του ανήκε διατίθεται για την παράλληλη στάθμευση.