‘Hoe kún je zo ooit gelukkig worden,’ verzucht de Man glimlachend.
Ik lig al in bed en hij trekt zorgvuldig ons dekbed en lakens recht. ‘Dat kán toch niet fijn liggen, zo’n verlaten eendennest!’ Hij doelt op het kluwen beddengoed waar ik – zonder kijken – onder ben gekropen. Hij slaakt dezelfde zucht als hij even later de vaatwasser opentrekt, waar de borden en het bestek erbij liggen alsof ik ze er met m’n ogen dicht in heb gegooid.
Ik erger me er weleens aan. Aan dat netjes zijn. En aan zijn gesnurk. En dat hij de hele bak met pepernoten opeet.