Οχτρός μου εμέν κ΄η άσοφη σοφία του διαβασμένου όλοι οι φονιάδες της ζωής και οι πνίχτες της αλήθειας. Φύτρα κακή, γραμματικοί, ρητόροι, φιλοσόφοι, με τα γεμάτα ονόματα και τα άδεια τα κεφάλια, πλέχτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες! Είν’ όμορφος ο θάνατος απ’ ό,τι μέσα του έχει αξήγητο κι απέραντο κι αθάνατο και μέγα, κ’ εσείς, αντι να γίνετε των κρίνων τρυγητάδες που μέσα απο τα μνήματα σαν πιό χλωρά φυτρώνουν, (γιατί τα πότισαν καρδιές με δάκρυα καί με αίμα), και κάτου από των αμάραντων κυπαρισσιών
Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια! Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!
Μεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι, οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.