Το μέλι παραμένει δημοφιλές – ιδίως ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούν υγιεινή διατροφή – ακριβώς επειδή δεν είναι ένα βιομηχανικό προϊόν. Για να έχουμε μέλι όμως χρειαζόμαστε μελίσσια, μελισσοκόμους, αλλά και αναζήτηση των περιοχών όπου μπορεί να γίνει παραγωγή, κάτι που συνεπάγεται επιπλέον κόστος.
Ταυτόχρονα, η παραγωγή του μελιού στη χώρα μας δεν καλύπτει τη ζήτηση. Αυτό το κενό στην εγχώρια αγορά είναι που αποπειρώνται να καλύψουν «παραγωγοί» υποκύπτοντας στον διπλό πειρασμό της νοθείας και της «ελληνοποίησης» εισαγόμενου μελιού, υποβαθμίζοντας το προϊόν που φτάνει στον καταναλωτή αλλά και πλήττοντας την εγχώρια μελισσοκομία.
Το μέλι που οι καταναλωτές βρίσκουν στα ράφια διαφημίζεται συνηθέστερα ως «ελληνικό προϊόν», με τα συστατικά να αναγράφονται στο πίσω μέρος της συσκευασίας. Οταν όμως πρόκειται για προϊόν μικρότερων παραγωγών αυτή η… πολυτέλεια δεν υπάρχει και η ποιότητα επαφίεται στη φερεγγυότητα του μελισσοκόμου. Στην πράξη, ωστόσο, το μέλι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 10 τρόφιμα που υπόκεινται πιο συχνά σε νοθεία. Η ανάμειξη γίνεται με υποκατάστατα με βάση το ρύζι ή αμυλοσιρόπια.