Τι μένει να πάρουμε στα σοβαρά, όταν δεν παίρνουμε στα σοβαρά όσα είμαστε, όσα κάνουμε και όσα μοιραζόμαστε; Βλέπω σε συνεντεύξεις πως αποθεώνονται οι αθλητές και οι καλλιτέχνες που δείχνουν υπερβολικά χαλαροί και επαναλαμβάνουν τακτικά πως δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο αυτό που κάνουν, πως θα μπορούσε για παράδειγμα να πάρει οποιοσδήποτε το τάδε βραβείο που κέρδισαν, ακόμα και με κλήρωση, χωρίς να αλλάξει κάτι, γιατί γι’ αυτούς δεν σημαίνει κάτι ούτε το βραβείο, αλλά ούτε και αυτό που κάνουν. Ο κόσμος ενθουσ
Στην πραγματικότητα όλοι θεωρώ πως παίρνουν στα σοβαρά τους εαυτούς τους. Και οι τύποι που παριστάνουν ότι δεν τους παίρνουν, θεωρώ ότι καταβάλουν ακόμα περισσότερο κόπο στη διατήρηση της χαλαρής εικόνας τους, απ’ ότι θα χρειαζόταν για να δείξουν χαρά που αναγνωρίστηκαν οι μεγάλοι κόποι τους. Γιατί αν δεν ήταν έτσι, ο αθλητής απλώς θα μετακινούσε τα άκρα του διαδοχικά στο χώρο, ο σαξοφωνίστας θα εξέπνεε σε ένα στόμιο και εγώ τώρα θα πατούσα τετράγωνα πλαστικά που έχουν πάνω τους τυπωμένα σύμβολα. Και όντως,
Δεν ξέρω, λοιπόν, γιατί θέλουμε να δείχνουμε πως δεν είχε αξία ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώσαμε σε κάτι, παρότι τα αφιερώσαμε συνειδητά εκεί, αντί για οπουδήποτε αλλού. Ούτε γιατί ο άνθρωπος που απαντά έτσι θεωρείται ανώτερος, ή καλύτερος, ή οτιδήποτε αντίστοιχο. Κόντρα σε αυτά, εκτίμησα τελευταία πολύ τις ομιλίες του ηθοποιού Μπρένταν Φρέιζερ στα βραβεία της συμμετοχής του στη “Φάλαινα”, τη νέα ταινία του Αρονόφσκι, όπως και την ίδια την ταινία, που δίνουν έμφαση και στην αξία και στο κόστος ενός επι