Szumią mi często wierzby, topole oraz tuje: ty, Bobik, jesteś durny. Co ty się tak przejmujesz? Weź, jak Fernando Byczek, nos lepiej zanurz w kwiatach, zamiast się rwać na smyczy do poprawiania świata.
Nie przeczę, jest w tych szumach rozsądku odrobina, zapewne zdrowsze nerwy spokojna ma zwierzyna, co – nawet gdy na draństwo okropne coś zakrawa – odpowie flegmatycznie: iii… to nie moja sprawa.
Co nie chce ryzykować, że zbłądzi w każdej chwili (bo kto nie wyda głosu, tonacji nie pomyli), co zawsze, kiedy tylko o dobro wspólne biega, kelnerskim wistem śwista: to nie ja, to kolega…